De geluiden van brulapen maken ons wakker na een goede nacht slaap. Voor het eerst deze vakantie in een bed van europees formaat, een matras van 2 meter lengte!

Vandaag gaan we Cahuita National Park in. Gijs is hier vroeger ook geweest en vond het geweldig hier te snorkelen. Helaas hebben we gelezen dat snorkelspullen worden afgepakt bij de ingang en je een tour met gids moet boeken als je wil snorkelen hier. Daar hebben we eigenlijk nog niet zo veel zin in. We gaan eerst eens gewoon kijken, het heeft ook erg veel geregend vannacht dus we gaan vandaag zonder snorkelspullen, voor een hike. De entree van het park is gelukkig niet zo duur, gratis, maar ze vragen wel een vrijwillige donatie.

Vanochtend was Evelien vroeg op en is ze om kwart over 5 naar buiten gegaan om dieren te zoeken in het park. Ze heeft er een heleboel gezien. Een grote pad, een opossum, een eekhoorn, vier agouti’s, een enorme familie gifkikkers en een grote gele vlinder.

Daarna zijn we gaan ontbijten bij Brigitte. Een Duitse die vlak bij ons huisje een ontbijt restaurant heeft. Gijs heeft bananenpannenkoekjes met fruit op, Evelien Gallo Pinto.

Na het ontbijt zijn we naar de ingang van het nationale park gelopen. Daar bleek dat er maar één pad door het park liep van 8 km, geen ronde. Je kwam niet uit in een stadje, maar langs de snelweg. We zijn aan de hike begonnen.

Het begon met een net zandpad de eerste kilometer. Daarna kwamen we uit bij een rivier die in de zee uitmonde. Er stonden een aantal mensen die niet over durfden te gaan. De rivier stroomde sterk en de zee was ook niet echt rustig. We hebben het eerst geprobeerd bij de rivier maar dat werd echt heel diep. Uiteindelijk zijn we bij de vloedlijn overgestoken. Het water kwam nog hoog, tot halfverwege onze bovenbenen. Na ons stak nog een stel over. De rest is teruggegaan.

Het was even zoeken waar het pad verder ging, dit was duidelijk minder belopen. Modderig, soms tot je knieën in’t slik, veel water en sommige stukken helemaal geen pad. De route liep dicht langs de zee. Strand is er niet meer. Je ziet goed dat de zee het bos op eet. Veel omgevallen palmbomen in de branding, koraalstukken in het bos. Erg jammer.
Onderweg, net iets over de helft, hebben we gepicnict en boterhammetjes met tonijn gegeten. Daarna zijn we weer doorgelopen. Het was gelukkig wel een vlakke route, maar het zand, water en modder in je schoenen en het zoeken naar een weg maakt dat je er toch lang over doet. Uiteindelijk hebben we er 4 uur over gelopen tot aan de bushalte. We zijn op de bus naar Cahuita terug gestaptDe bussen hier hebben geen airco maar rijden met de deuren open. De chauffeur zat rustig te whatsappen tijdens de rit. Het kost bijna niets, nog geen euro per persoon.

In cahuita was het nog ongeveer 2 km lopen naar ons huisje. Uiteindelijk hebben we ongeveer 15 km gelopen. En dat in de zon en warmte! Af en toe wel een verfrissend buitje tussendoor, maar dat was niet erg.

We hebben heel wat dieren gezien in Cahuita National Park: slingerapen, brulapen, een agouti met een baby, een slang, veel spinnen, verschillende hagedissen, eekhoorns, een kikker, veel vlinders en libelles en een wasbeer.

Wat een regen! Vannacht en vannochtend heeft het alleen maar geregend. Tijdens het ontbijt zaten we op het overkapte terras. We kregen eerst een flinke fruitsalade en jus d’orange. Daarna gallo pinto met een dikke plak gebakken turrialbakaas, ei en een tortilla. Alsof dat nog niet genoeg was kwam er ook nog een toetje, een flinke plak cake. Tijdens het ontbijt hebben we vogeltjes en eekhoorns zitten kijken ( ook de orapendola kwam voorbij).

Na het ontbijt hebben we de spullen ingeladen en zijn we gaan rijden. Onderweg hebben we veel regen gehad. De rit begon door de bergen met prachtige uitzichten maar het werd na een tijdje vlakker. Daar was de ene na de andere bananenplantage. We hebben alle bekende merken voorbij zien komen. Ook zagen we veel terreinen met zeecontainers en vrachtwagens voor het vervoeren van de bananen.

Cahuita ligt in de provincie Limon. Er is ook een stad genaamd Limon. Daar zijn wij doorgereden. Wij zijn deze reis al meerdere keren gewaarschuwd dat we in Limon op onze spullen moesten passen en echt niets in onze auto moeten laten liggen.
We zijn niet gestopt in de stad maar je ziet dat het een armere plek is dan de plaatsen waar we hiervoor zijn geweest. Onderweg rook je regelmatig de hennepgeuren. De bevolking bestaat voor een groot deel uit Jamaicanen en Chinezen, maar weinig Costa Ricanen.

In Limon reden we opeens letterlijk naast de zee. Voor je idee zou de weg bij hoog water onderlopen. In de zee – hoe kan het ook anders – diverse containerschepen.

Cahuita ligt ongeveer 40 km onder Limon. In cahuita is de bevolking minder arm. Er wonen hier ook veel buitenlanders zoals Europeanen en Amerikanen. Zo is de eigenaar van het hotel waar we verblijven uit Oostenrijk.

We hebben een best net huisje, helaas een zonder keuken dus het wordt 3x per dag uit eten gaan. Heel erg is dat niet hoor! Op weg naar ons huisje kwamen we al een agouti tegen ( soort grote cavia die hoog op zn pootjes loopt) en op ons terras zat een gifkikker. Die lijkt hier zijn territorium te hebben want hij blijft er ook echt. Ons huisje staat midden in de natuur. Agouti’s, kikkers, eekhoorns, hagedissen, vogels (ook hier weer de orapendola) en krekels om ons huisje heen. Het park bestaat uit 6 huisjes/bungalowtjes en heeft een zwembad.In Cahuita was het gelukkig eindelijk droog. Nadat we de spullen in het huisje gezet hadden zijn we op ons terras gaan zitten. Evelien trok de deur dicht, je wil immers niet dat er een gifkikker in je bed zit. Ze had er even niet bij nagedacht dat de sleutel nog binnen lag. Gijs heeft nog een tevergeefse poging tot inbraak gedaan, hij miste echter de middelen om binnen te komen. De schoonmaakster in het huisje naast ons bood uitkomst en heeft de deur voor ons opengemaakt.

Na een tijdje gezeten te hebben zijn we de omgeving gaan verkennen. Vlak bij ons huisje is het strand al. Echt prachtige stranden met donker zand. Onderweg kwamen we nog brulapen tegen. We zijn doorgelopen naar het centrum waar veel restaurantjes en souvenirwinkeltjes zijn. De ingang naar Cahuita NP is daar ook. Daar zijn we nu nog niet in gegaan. Wel hebben we een bezoekje gebracht aan de supermarkt. Evelien besloot wat lokale specialiteiten uit te proberen en zit op dit moment aan de piña y carambola.

Daarna zijn we nog naar de bank gelopen. Gijs kan nog steeds niet pinnen. Evelien wel maar ze maakte een foutje waardoor ze ipv. 200000.00 colonne 2000.00 pinde. Ongeveer 4 euro. Al die nullen zijn we helemaal niet gewend en de automaten hier gaan panisch piepen als je niet snel genoeg bent. Dan maak je wel eens een foutje. Nog een poging lukte het om nog 50000.00 colonne bij te pinnen, toen zat ze aan de daglimiet van het automaat.

Nu zitten we lekker op het terras van ons huisje. Gijs aan het imperial bier en Evelien aan de piña y carambola. Straks nemen we nog een duik in het zwembad.

Vandaag rijden wij naar Cahuita. Het klinkt al heerlijk tropisch. Wij slapen dan ook nog eens in Cabinas Iguana Een eigen hutje gelegen in een prachtige tuin met de mogelijkheid om zelf te koken.  De komende dagen hebben wij een soort mini-strandvakantie gepland. Van de vorige vakantie weet Gijs nog dat de zee aan deze kant van Costa rica, de Caribische zee, is heel wat onstuimiger en heeft sterkere stromingen dan aan de kant van de Pacifische oceaan. Toch zijn er wel plekken waar je nog kan snorkelen, dat gaan wij dus ook zeker doen! Ook staat er een bezoek aan de luiaard-opvang in de planning.  Verder gaan we lekker over het strand lopen, in de zon zitten en genieten van de prachtige omgeving.

Later in de middag zijn we weer naar het stadje Turrialba gegaan. Het was nog lastig om een parkeerplek te vinden, bijna alles was vergunning parkeren of in een straat waar we het niet helemaal op hadden.

Uiteindelijk vonden we een plekje vlak bij een restaurant dat er leuk uit zag. In welk Nederlands restaurant heb je nou kerst tafelkleedjes, een star wars film op tv, disco-kerstmuziek, glitterbloemen decoraties en gekleurde knipperende kerstverlichting?

Het eten was prima, Evelien heeft red snapper met frietjes en groenten op en Gijs heeft kip met champignons en friet gegeten. We waren blij dat we een keer geen rijst op ons bord hadden. Veel Tico’s eten rijst met bonen voor ontbijt, lunch en avondeten. De meeste gerechten in de restaurants zijn ook met rijst. Ook als je tortilla’s of taco’s besteld (die hier zacht zijn) zit er rijst bij. Grappig is ook dat friet hier als groenten wordt gezien en vaak dus ipv groenten of salade bij een rijstgerecht gekozen kan worden. Er zijn in restaurants wel veel variaties te bestellen, rijst met kip, rund of vis en dan keuze uit verschillende sauzen of kruiden en keuze uit een bijgerecht zoals sla, groenten of friet.

Het uit eten gaan is anders dan thuis. We bestellen al geen voorgerecht meer omdat de hoofdgerechten over het algemeen echt flinke borden eten zijn. Ook krijg je je hoofdgerecht direct na je voorgerecht, soms heb je je voorgerecht nog niet op of ze zetten het al op tafel. Als je bij het bestellen drankjes besteld dan krijg je die pas als je eten komt, dus niet direct. Wat wel heel netjes is, is dat je standaard een glas water bij je eten krijgt.

Vandaag hebben we toch de gok gewaagd om weer eens iets anders te doen: een toetje bestellen. We hadden overlegd dat we een fruitsalade en appeltaart zouden bestellen en dan zouden delen. Ze vroeg vanalles wat wij niet snapten dus de menukaart erbij en aanwijzen. Bleek dat de vraag was of we er ijs bij wilden. Nee, daar kan Evelien niet tegen. Toen onze toetjes kwamen zat er op de fruitsalade toch een enorme bol ijs. Die heeft Gijs maar opgegeten. De appeltaart was erg lekker maar meer een soort strudel achtig. Tussen het fruit zaten een soort jam-blokjes. Het blijft elke keer een verrassing wat je op je bord krijgt maar gelukkig heeft alles tot nu toe prima gesmaakt!

Het was de eerste keer dat we in het donker zijn gaan rijden. Rond 5 uur wordt het hier donker en dat gaat echt heel snel. Rijden in het donker wordt afgeraden omdat de wegen hier niet overal even goed zijn. De wegen zijn slecht of niet verlicht. Ook hebben niet alle Tico’s de lichten van hun auto aan.

We hadden het stuk eerder die dag al een keer gereden en hoewel er een aantal potholes (grote gaten) en een haarspeldbocht op de route zaten durfden we het wel aan. Natuurlijk ging het ook nog flink regenen. Gelukkig is het rijden wel goed gegaan. We hebben geen dieren aangereden en zijn niet vast komen te zitten in een pothole of modderige berm. Nu zijn we weer in het hotel.

Vanochtend zijn we nog een keer mee geweest op Quetzal tour en opnieuw hebben we hem gezien. Daarna zijn we nog naar de waterval gelopen, door het poema – territorium. De poema hebben we (gelukkig) niet gezien.

Daarna zijn we gaan rijden. De route ging langs Cartago door de bergen en heuvels, door de centrale hooglanden. We zagen vooral veel akkerbouw en veeteelt onderweg. We waren wat aan de vroege kant bij ons hotel. Het hek was dicht en er was niemand. Ook echt weer iets voor hier haha.

Toen zijn we doorgereden naar Santa Rosa maar dat was wel erg klein. Gelukkig zit het plaatsje Turrialba er bijna aan vast en dat is weer iets groter. Van de vulkaan hebben we nog niet veel gezien, de wolken hangen laag dus er is geen helder zicht. Nadat we in Turrialba lunch hebben gekocht en opgegeten hadden, zijn we nog een keer bij het hotel gaan kijken. Inmiddels was het hek open en konden we inchecken.

De kamer ligt op de 1e verdieping. We hebben uitzicht op de vallei en bergen. Voor ons is een tuin met allerlei bloemen waar veel kolibries vliegen en waar een sinaasappelboom in staat. De douche in dit hotel is heerlijk, warm en een flinke straal. Erg fijn na de wisselende temperaturen van de zelfmoord-douches en daarvoor de koude douche (gewoon uit de leiding zonder douchekop) in het flutterby. Dit is een ‘gewone’ douche, dat wil zeggen met een normale douchekop en een mengkraan.

Toen wij deze vakantie gingen plannen liepen wij er tegenaan dat het een behoorlijk eind rijden was van San Gerardo (Nationaal park Quetzal) naar onze volgende bestemming, de Caribische kust. Daarom leek het ons handig om een tussenstop te plannen.

Laten wij die tussenstop nou alleen precies gekozen hebben op een plek waar de vulkaan erg actief is geworden: Turrialba. Eind 2014, toen wij deze reis nog volop aan het plannen waren en dit hotel al gekozen hadden, begon er pas wat activiteit. Gaaf dachten wij nog, aangezien de Arenal niet meer actief is, hebben wij dan toch nog een actieve vulkaan in onze reis zitten! In 2015 waren er regelmatig aardbevingen en activiteit rond de vulkaan. Rond 31 oktober barstte de Turrialba vulkaan echter weer uit, vuurballen rolden van de vulkaan af en er was een grote paddenstoelvormige aswolk, die zelfs tot in San Jose kwam, waar het as regende. Er werd toen een ruim gebied om de vulkaan afgezet. Zo ruim dat wij toen niet bij ons hotel hadden kunnen komen. Gelukkig is het gebied nu weer begaanbaar en is er 2 km rond de vulkaan echt no-go zone, tenzij je vulkanoloog bent. Er is wel een gebied van 5 km afgezet rond de vulkaan waar alleen bewoners en boeren mogen komen. Ons hotel, of eigenlijk B&B zit gelukkig buiten dat gebied. Wij hopen dus dat er tijdens onze vakantie niet nog meer uitbarstingen zijn en wij onze B&B, La Cascada met uitzicht op de Turrialba, wel kunnen bereiken.

Ook gisteren moesten wij weer vroeg op. De boot naar Sierpe vertrekt namelijk vroeg, om kwart over 7.

Tijdens de boottocht zwom er een groep dolfijnen om de boot heen. Zij maakten gebruik van de golven van de boot om in te zwemmen en springen.

In Sierpe stond onze auto nog op ons te wachten. De rit ging door de heuvels langs verschillende rivieren, de bergen in. Over de Berg des doods. Dat is het hoogste punt in Costa Rica waar je met de auto mag komen. De berg heet niet zo door het aantal verkeersdoden, de naam komt uit de tijd dat handelaren te voet met hun waren op weg waren naar San Jose. Als ze besloten op deze berg te overnachten kwam het vaak voor dat ze dat door de kou niet overleefden. Wij zijn de berg gelukkig wel veilig overgekomen.

Ons hotel ligt aan een onverharde weg, dus onze 4×4 kwam weer goed van pas. Het klimaat hier voelt bijna Nederlands aan, overdag een graad of 19, ’s nachts koelt het af naar 1 a 2 graden. We mochten kiezen uit 3 lodges en zelf bepalen welk hutje we wilden. We logeren in lodge nummer 5, een van de hoogste huisjes. Het huisje is klein (bed en badkamer) en heeft een puntdak. De binnenkant is volledig betimmerd. Het voelt alsof we thuis op zolder slapen.

Nadat we de spullen in het hutje gezet hadden zijn we doorgereden naar Cartago. Dat is een grotere stad waar we nog wat gewinkeld hebben.

Het is hier erg koud ’s nachts. We hebben onder een dikke laag dekens gelegen. Ook in dit huisje hebben we een zelfmoorddouche. Hij werkt niet optimaal, Evelien had een koude douche en Gijs een hete douche. Zoals bijna heel de vakantie ging ook vandaag de wekker vroeg. We gingen deze ochtend op zoek naar de Quetzal!

Eerst leek het er op dat wij hem niet gingen vinden. Wel zagen we een poema nest, een quetzal nest (zonder quetzals), veertjes van de quetzal, toen een in een flits voorbij vliegende quetzal en uiteindelijk was hij daar! Op een tak zat de quetzal!

We hadden het er al eerder over, de Quetzal. We willen hem toch wel graag zien tijdens onze vakantie, waar kun je dan beter naar toe gaan dan naar Parque Nacional Los Quetzales! Nog wel een uitdaging om er te komen, wij moeten namelijk de Cerro de la Muerte over (=berg des doods) over. Laten we hopen dat het allemaal mee zit en wij veilig gaan aankomen op de plaats van bestemming.

Morgenochtend na het ontbijt vertrekken wij op een vogel-kijk tour en wij hopen de Quetzal toch echt te zien! Daarnaast vliegen er hier ook van die grappige kolibries rond en mocht Gijs zich vervelen kan hij altijd nog een hengel uitgooien in de visvijver. Het hotel mirador de Quetzales heeft wel een beetje een 50+ gehalte, maar dat maakt ons niet uit!

Om 5 uur ging de wekker, om half 6 zaten we aan het ontbijt, om kwart over 6 in de boot. Om een uur of 7 gingen we aan wal bij het nationale park.

De groep waarin we zaten bestond uit nog 4 personen, 2 canadezen en 2 andere Nederlanders uit Hilversum waarvan er één nog postduiven hield ook. Er hingen duivenringen aan haar tas.
We hadden een exentrieke man als gids. Niet echt een succes maar toch hebben we best wat dieren gezien: brulapen, kapucijnapen, slingerapen, doodshoofdaapjes (alle vier de soorten apen die in Costa Rica voorkomen hebben we nu gezien), neusberen, een krokodil, vlinders en diverse vogels. We zijn een groot deel van de ochtend op zoek geweest naar een tapir, maar die was na 5 dagen op dezelfde plek te hebben gezeten precies verhuisd toen wij kwamen. Ook de jaguars en poema’s waren niet te vinden. We hadden een beetje pech dus.
Het park was wel ontzettend mooi. Een van de mooiste parken waar we geweest zijn.
Om het goed te maken kwamen we op de terugweg nog wel dolfijnen en een zeeschildpad tegen.

Bij thuiskomst hadden we graag een verfrissende douche willen nemen maar er was geen water. Ook de elektriciteit valt regelmatig uit. Twee dagen geleden zaten we nog in het donker in een restaurant te dineren. Stroomuitval duurt meestal niet zo heel lang en ook het water was snel weer geregeld na een bezoekje aan de receptie.

Ons hotel is echt perfect gekozen. Een familiebedrijfje met hele aardige mensen. Je voelt je er gelijk thuis. Elke dag zien we vanuit ons balkon – of barkon zoals Gijs het noemt, de rand is een bar met barkrukken de meest prachtige dieren. Ara’s, eekhoorns, parkieten, gieren, vinkjes, kolibries, gekko’s en vleermuizen. Rond zonsopgang en zonsondergang is het hier dagelijks een enorm kabaal. De Amazoneparkieten trekken dan over ons hutje heen. Ze vliegen in koppeltjes met tientallen tegelijk, de ene na de andere vlaag parkieten komt voorbij. Afgelopen nacht hebben we nog gezocht naar de kinkaju die hier in de bomen kunnen zitten maar helaas hebben we die nog niet gevonden.